Düşünce Dükkanı
Anne olmak zor iş. İkiz çocuk annesi olmak daha da zor iş. Bir de ikiz öğrencilerle çalışmış bir öğretmen olmak daha daha da zor.
İkizlerim doğunca aldı beni bir korku.
Ne yapacağım?
Nasıl davranacağım?
Nasıl eşit davranacağım?
Sonunda bir pedagogun yolunu tuttuk. Çocuklar 18 aylık falandı. Kaygılarımı anlattım. Kadıncağız güldü. ‘Eşitlik mi?’ dedi. ‘Dünyada nerede eşitlik var ki?’ ‘Ayrıca bu iki çocuğun ihtiyaçları da farklı. Birini günde bir kere öpmeniz yeter, diğerine her dakika sarılsanız az gelebilir. Siz adil olmaya çalışın.’ Sanki beklediğim sözler bunlardı ve çok rahatladım.
Haklıydı.
Sonra diğer kaygı geldi. ‘Ama dışardakiler onları hep kıyaslayacak.’ Buna da cevap hazırdı. ‘İki kardeş olduklarında da yapmıyorlar mı etraftakiler?’ Evet yapıyorlar, değil mi? Sen neden ablan gibi değilsin diyorlar tabii. ‘Önemli olan sizsiniz’ dedi sonra. ‘Siz onlara farklı bireyler olduklarını hissettirin. Siz kıyaslamayın. Onlar aradaki farkı anlayacaktır.’
Hala deniyorum. Adil olmaya çalışıyorum. Kıyaslamıyorum. Ya da umarım öyle yapıyorum. Başkaları tabii ki kıyaslıyor ama onu engellemek benim elimde değil. Onlar büyüyüp farklı yönlere ilerledikçe kıyaslamalar azalıyor. Kendileri de bazen kıyaslıyor kendini diğeriyle. Konuşuyoruz bol bol. Kendi yollarını bulmalarını izlemek heyecan verici. Gitmek istedikleri hedeflerinin olduğunu görmek çok güzel. Farklı kulvarlarda yol almaları ama birbirlerine olan güven, sevgi ve desteklerini hiç esirgemediklerini görmek de…
Zor iş. Evet çok zor ama kolay ne var ki hayatta…
Ne kadar başarıyorum adil bir ikiz annesi olmayı bilemiyorum ama her gün bir şeyler öğreniyorum onlardan.
